„Pełnię wolności daje mi jednak tylko malarstwo. Bezwarunkowa radość nieograniczonych gestów, środków wyrazu i znaczeń. Dlatego malarska swoboda interpretacji realnego świata, będąca zaprzeczeniem obwarowań narzuconych sztuką architektury zdominowała resztę działań. Deklarując się malarzem czuję swoje prawdziwe ego. Sztuka architektury zdyscyplinowała zainteresowania wokół ziemskich realiów, ale potrzeba wolności i empatii wybrały malarstwo jako medium wyrażania myśli inspirowanych urodą ich codzienności. W końcu można sztukę tłumaczyć architekturą, tak jak architekturę sztuką."

Małgorzata Mizia

Na wystawie Pani profesor Małgorzaty Mizi zatytułowanej „Panoptykon - historia najnowsza" zaprezentowanych jest kilka cykli ujętych w kilku tematach, do których autorka często wraca z upodobaniem w różnych odsłonach. A są nimi: - wojna, gladiatorzy, herosi ale też abstrakcja, pejzaże, pegazy, czy ptaki.

Okazuje się, że tematy te wybiera nie tylko ze względu na smakowanie w akcie twórczym walorów estetycznych czy emocjonalnych bawiąc się li tylko warsztatową grą w sztukę, ale przede wszystkim jako formę do obrazowania bardzo ważnych dla niej przekazów. Przekazów wynikających z jej własnych obserwacji obecnej rzeczywistości, jej osobistych przemyśleń na temat tej rzeczywistości i wyciągniętych wniosków (dlatego Historia najnowsza), a które to przekazy przedstawia w obecnej, niepokojącej, wręcz niebezpiecznej dla ludzkości zamkniętej przestrzeni cywilizacyjnej, w której jak w  panoptykonie jesteśmy uwięzieni, inwigilowani, traktowani jak kukiełki i gdzie jedyną formą naszego sprzeciwu na panoszące się w niej zło pozostaje tylko wrzask i krzyk  rozpaczy,  z bezsilności i z bezradności.

Ten dramatyczny opis przedstawia  w cyklach: wojna, gladiatorzy i herosi, gdzie ukazuje zarówno swoją niezgodę na taki Świat jak i bunt przeciwko złu, ale też... gdzieś cichutko empatię i przeogromną chęć wzmocnienia, a także ugruntowania wartości humanitarnych w naszych ludzkich umysłach, które jak żadne inne stanowią o naszym człowieczeństwie.

Z powodu ludzi wywołujących wojny i całe to zło panoszące się na Ziemi, pani profesor próbuje  przeciwstawić im gladiatorów i herosów. Próbuje reanimować siłaczy, mocarzy z mitów greckich, którzy byli ćwiczeni, by fizyczną siłą zwyciężać. Ale czy dziś, to ich powoływanie ma jakiś sens? Czy z tego powodu coś na dobre w tym świecie może się zmienić?..... w każdym razie Pani profesor próbuje „ku pokrzepieniu serc", ale nie odradza tych mitycznych bohaterów w rozumieniu ich roli w sensie dosłownym w sensie za czasów starożytności, kiedy była taka społeczna elit potrzeba  tworzenia dla ludzi wystraszonych i małej wiary w siebie nadludzkich bohaterów jako źródła siły i zwycięstwa. Pani profesor wie, że tak naprawdę to nasi dzisiejsi herosi mogą być tylko na miarę naszego współczesnego panoptykonu - bo można ich powołać jedynie z naszych szeregów i, że tak naprawdę to tymi herosami jesteśmy MY „zamknięci i pod kontrolą......Zagubieni, zmęczeni, zatroskani, zestresowani współcześni HEROSI" szukający raczej ukojenia, którzy „bezświadomie pozwolili na takie zniewolenie, pogodzili się z zamknięciem i co najgorsze...... pewnie nawet tego nie zauważyli."             

 Krystyna Baniowska

Od rzeczywistości i ludzkich ułomności pani profesor ucieka na skrzydłach pegazów i ptaków w świat może prostszy, może lepszy, może spokojniejszy? Choć i tu dostrzega surowe zasady bytu, istnienia. Pegazy i ptaki jak ludzie - są piękne, nawet czasami zabawne, wywołujące uśmiech, uwielbienie i podziw, ale nie są pozbawione drapieżności i walki o swoje ja. A Pani profesor podpowiada - czy nie powinniśmy w życiu chwilkę się zatrzymać i być jak te Pegazy i Ptaki - skrzydlate istoty, uosobienie swobody i wolności, wyzwolenia i  niespętania?

W niektórych obrazach abstrakcyjnych Pani profesor uzmysławia nam, że nie zawsze zło tak mocno dominowało w świecie, jak obecnie. Że ten świat był kiedyś w miarę uporządkowany, przyjemny, jasny i aż tak się nie przewracał, a każdy człowiek miał możliwość doznania wolności we własnej mikro-przestrzeni, bo nikt nas aż tak nie bombardował nadmiarem sprzecznych ze sobą informacji, nikt nas aż tak nie dezorientował jak dzieje się to dziś. Był większy szacunek  do...i moc działania wartości humanitarnych.

Pani profesor o tym pięknym świecie i umiłowaniu natury mówi nie  tylko w przedstawieniach abstrakcyjnych, ale także w pejzażach. Ma się wrażenie, że sięgając po te tematy próbuje popatrzyć na tą naszą Ziemię jak na piękne miejsce do życia i że malując funduje sobie relaks i ukojenie, daje sobie wolność i upust od ludzkich życiowych uwikłań przy okazji zapraszając nas do niego serdecznie. 

Zdumiewającym zjawiskiem w twórczości Pani profesor jest to, że jako architekt, który przez tyle lat tworząc projekty oparte na rysunku technicznym czyli matematycznym sposobie definiowania rzeczywistości i obiektów rzeczywistych, upodobała sobie w formułowaniu zapisu artystycznego szkicowy styl wypowiedzi. Z tego powodu Jej malarstwo należy zaliczyć do malarstwa gestu. No tak tworzy, ponieważ obrała rolę dokumentalisty tego co teraz i już, a poza tym styl ten wynika z temperamentu Pani profesor, w tym także jej buntu przeciwko i na przekór wszystkim zniewoleniom i grzecznym zasadom.  

Pani profesor jako reporter współczesnych ważnych zjawisk socjologicznych, politycznych, ekologicznych, gospodarczych nie ma czasu na wdawanie się w szczegóły. Jej malarstwo to szybki zapis konkretnych najważniejszych w danym momencie treści, myśli, idei. To dokumentowanie chwili, w jej prymarnej odsłonie, to żywa relacja  i czysta emocja, to  świeże spostrzeżenie  i autentyczność wychwyconej chwili. I to właśnie dlatego Jej obrazy mają niesamowitą siłę wymowy, dlatego są tak mocno sugestywne.

Malarstwo Pani profesor zawieszone jest między abstrakcją a malarstwem figuratywnym. Przy czym sięgając po figuratywność, nie  wchodzi w  realizm i też nie stara się dosłownie dookreślać elementy kompozycji. Obrazuje swój przekaz metaforycznie, a formy i kształty, po które sięga, traktuje jako symbole uzmysławiające konkretne, skondensowane treści.

Z abstrakcji Pani profesor bierze możliwość przedstawiania nierealnych lub zdeformowanych, rzeczywistych form.

Tak jej po drodze, bo pojedyncze formy oparte o abstrakcyjne przedstawienia  mogą być w szybki, jednocześnie dosadny sposób bardziej wymowne, sugestywne, a w malarstwie Pani profesor właśnie o to chodzi.

Z realizmu sięga po zarysy rzeczywistych kształtów postaci czy przedmiotów wpisując je w burzę abstrakcyjnie potraktowanego tła, tworząc poprzez nie historię Ziemi i człowieka uwikłanego codziennością zdarzeń. Zarysy te często prawie wyobrażalne kierunkują z ciekawości odbiorcę ku głębokim treściom obrazu, pobudzają go do jego większej penetracji przez co mocno aktywizują.

W obrazach Pani profesor szaleją kierunki nieprecyzyjnie określanych linii i plam barwnych ciągle, celowo urywanych w przestrzeni obrazu. Jej obrazy  to kaskada wszelkiego rodzaju ruchu, wibracji ale też koloru i światła. Kocha kontrasty, nawet jak tworzy obrazy monochromatyczne używając niewielu kolorów.

Z Jej obrazów emanuje eksplozja form, kierunków, światła, kolorów, ale przede wszystkim eksplozja ekspresji treści.

Malarstwo Pani profesor jest spontanicznie i prawdziwe w przekazie. To malarstwo które - powtarzam - aktywizuje każdego odbiorcę ale też  co najważniejsze, daje  siłę i otuchę dla zaznawania przyjemności bycia w tak godnym i dobrym miejscu jakim jest Ziemia.

Dr hab. Anna Baran